Podczas minionych wakacji zwróciłem uwagę na dwie rzeczy. Pierwsza to ilość kłócących się małżeństw. Syczący ze złości rodzice, którzy pchają przed siebie wózek z dzieckiem albo jego zabawkami i klną pod nosem na siebie nawzajem, na dziecko, na ceny albo inny przejaw otaczającej rzeczywistości. Myślę sobie czy ci rodzice w ogóle mogą mówić o jakimkolwiek wypoczynku na urlopie? Czy przebywanie w nieustannym napięciu nie jest jeszcze bardziej męczące? Dlaczego tak jest? Może urlopowe wyjście z codziennej rutyny obnaża to, co jest między nami albo czego nie ma. Warto postawić sobie pytanie o jakość naszej małżeńskiej relacji, jeśli okazuje się na urlopie, że nie mamy o czym ze sobą rozmawiać albo zwyczajnie nie lubimy spędzać ze sobą czasu. Być może to układ dziecko centryczny, który tak wielu dzisiaj świadomie pielęgnuje w swoim rodzicielstwie tak naprawdę im nie odpowiada? Przecież to nieustanne pytanie i słuchanie dziecka, które przecież zaleca ta i tamta modna książka z modnego wydawnictwa, tak naprawdę wymaga postawy wyzbycia się własnych pragnień i dążeń godnej buddyjskiego mnicha. Może brakuje tej duchowej dojrzałości, postawy obojętnego pielgrzyma, żeby móc uczciwie, od końca podążać za dzieckiem i kupować mu tyle cukrowej waty i lodów ile zechce? A może po prostu brakuje środków na to podążanie…
Druga obserwacja to ilość rodzin wypoczywających bez mężczyzny- mama sama z dziećmi, a czasami jeszcze z babcią. Jak w „Seksmisji”- świat bez facetów. Ciekawe czy to rodziny po rozstaniu, czy może ktoś musi pracować, żeby ktoś mógł odpoczywać? A może ci nieobecni faceci to ci, którzy już mieli dosyć syczenia na urlopie i „wylogowali się” pod tym czy innym pretekstem z tego „wypoczynku”?
Rodzinny urlop, na którym się naprawdę wypoczywa jest dzisiaj prawdziwym luksusem i to nie tylko ze względów finansowych.
PS. Klikając w reklamę na moim blogu wspierasz mnie finansowo, dziękuję!
