Absurdy porównywania się.

Trwa wielki festiwal porównywania się- ósmoklasiści piszą testy, matury się sprawdzają, a pozostali otrzymują właśnie oceny proponowane. Ogólnopolskie dni cyferek… Każdy ma swoje miejsce na krzywej rozkładu normalnego w populacji i dzięki temu każdy wie, „gdzie jego miejsce”.

Nie od dzisiaj wiadomo, że porównywanie to droga donikąd bo zawsze znajdą się lepsi i gorsi od ciebie. Możesz się poczuć przez chwilę lepiej, jak spojrzysz w dół, ale zaraz może być smutno, jak tylko odwrócisz oczy do góry. A jednak wtłaczamy nasze dzieci w ten system z lubością (z nielicznymi wyjątkami) i patrzymy jak dostają depresji na widok czwórki z plusem, albo jak chwalą się trójką z minusem, która „jest najlepszą oceną w klasie.” Ostatnio pewna czwartoklasistka opowiadała mi jak jej kolega wracał załamany z czwórką z minusem w ręku i aż podskoczył jak zobaczył przez ramię, że jego główna konkurentka w klasie ma trójkę z plusem- jego świat się odmienił, życie na nowo nabrało sensu…

Zupełnie gubi się CZŁOWIEK w tym cyferkowym świecie. Marzenia, pragnienia czy zwykłe zainteresowania- wszystko to idzie na bok, bo trzeba zrobić wynik, żeby uplasować się wysoko w porównaniu z innymi. To w sumie zupełnie jak rodzice, którzy odkładają swoje życie na potem, bo teraz trzeba zarobić pieniądze, żeby nie dać się wyprzedzić, żeby wyjechać na wakacje dalej niż sąsiad i zrobić zdjęcie bardziej błękitnego nieba na społecznościówkę.

Mało kto przy tym zdaje sobie sprawę, że cały wspomniany rozkład normalny systematycznie przesuwa się w lewo- czyli jest coraz słabiej. Rozmawiałem z nauczycielką, która od lat sprawdza matury z angielskiego. Rok temu mówiła mi, że jest wyraźnie słabiej, a w tym roku sytuacja znacząco się pogorszyła. I znowu co nam po porównywaniu, co z tego, że będziemy w czołówce, jeśli ogólnie jest bagno. Albo inaczej- co z tego, że jesteś pierwszy w wyścigu, jeśli wszyscy biegną prosto do przepaści?

Mój przyjaciel chwalił się, że jego syn obronił pracę na wyższej uczelni. Dostał cztery plus z ustnego. Śmieliśmy się, że ta ocena to taki ostatni pożegnalny klaps od cyferkowego systemu, bo chłopak jest już dorosłym facetem, pracuje, zakłada rodzinę, a tutaj jeszcze taka sympatyczna czwóreczka z plusikem po piętnastu latach życia w szkolnym systemie. No chyba, że to nie będzie pożegnanie i jak wielu innych przeskoczy ze świata szkolnych ocen do świata widełek płacowych- czyli od nowa cyferki. I tak aż do emerytury- oby większej, niż sąsiad…

PS. Klikając w reklamę na moim blogu wspierasz mnie finansowo, dziękuję!