Mniej więcej raz w tygodniu, podczas porannego spaceru po pobliskim lesie, spotykam łosia. Mamy tu taką rodzinkę dwa plus jeden. Młody szybko rośnie, ale cały czas pozostaje młody, to znaczy w spotkaniu z moim psem natychmiast zaczyna uciekać. Moja Fionka dostaje wtedy wiatru w żagle i zaczyna wściekle gonić większe od siebie zwierze. Wygląda to co najmniej komicznie. Czasami jednak trafiamy na starego łosia. Kiedy Fiona do niego podchodzi i zaczyna szczekać, on wcale się nie rusza, tylko stoi w miejscu ze swoim półtonowym cielskiem. Piesek wtedy najeża się, nadal szczeka, ale zaczyna się wycofywać. W sumie logiczne, bo dlaczego półtonowy „wielkołoś”, miałby drżeć przed ośmiokilowym szczeniaczkiem?
Z naszymi emocjami jest podobnie. Dopóki odwracasz się plecami do Twojego lęku i przed nim uciekasz, dopóty on goni Cię z głośnym krzykiem. Do tego wydaje się coraz większy, coraz bardziej przerażający itd. Jeśli się zatrzymasz i skonfrontujesz z tym, co Cię przeraża, to okazuje się, że Twoje emocje nie robią Ci nic złego, Twój lęk Cię nie zabija.
Uciekamy na różne sposoby: zajadanie, zapijanie, zapracowywanie się, zakupowanie się, zasmartfonowywanie się itd. Wszystko to, co daje nam zastrzyk dopaminy do krwiobiegu, a przez to powoduje chwilowy haj i odcina od poczucia emocjonalnego bólu.
Jak się zatrzymać? Najlepiej dosłownie, to znaczy stanąć albo nawet usiąść. Wziąć głęboki wdech i zacząć świadomie czuć i doświadczać tego, co jest w Tobie. Możesz to nazwać, szukać w refleksji skąd to się wzięło itd. Przeżyjesz coś wspaniałego- okaże się, że Twoje uczucia nie robią Ci krzywdy. Żyjesz dalej… nic się nie stało. Ból nie jest aż taki straszny. Zupełnie tak, jak u dentysty, kiedy bardzie boimy się tego, że zaboli, niż faktycznie potem nas boli.
Radosnego dnia i całego życia, życzę!
PS. Klikając w reklamę na moim blogu wspierasz mnie finansowo, dziękuję!
