Konsultowałem zdalnie pewną małżeńską parę. Było dużo silnych emocji między nimi na tym spotkaniu. Wiele nie przegadanych wcześniej spraw, które teraz wyrzucali jedno drugiemu jak granaty z moździerza. Patrzyłem na nich na ekranie mojego smartfona, a oni siedzieli obok siebie przed laptopem, który falował na kolanach jednego z nich. Cały czas starali się oboje być w kadrze komputerowej kamery, przez co mimo woli trwali przytuleni do siebie. Przez chwilę nawet wydawało mi się, jakby byli na jednej tratwie, kiedy obraz falował na tle niebieskiej tapety w ich pokoju. Ta sytuacja była groteskowa- z jednej strony walka, z drugiej strony cały czas fizyczna bliskość. Pod koniec spotkania emocje zaczęły się zmieniać, powoli dogadywali się, coraz częściej uśmiechali, patrzyli na siebie i… cały czas byli tak samo blisko siebie.
Pomyślałem, że to jest właśnie miłość, takie pozostawanie cały czas w bliskiej relacji z drugą osobą. Raz jest miło, innym razem wcale nie. Raz się tulimy, za chwilę gryziemy, drapiemy i kąsamy, ale cały czas pozostajemy razem. Raz przyjaciel, raz wróg, ale zawsze mój/ moja. To chyba właśnie jest miłość- wspólne realizowanie swojego człowieczeństwa, jego blasków i cieni, ale pod rękę z wybraną osobą.
A gdyby tak w podobny sposób pokochać samego siebie- pod koniec wspaniałego dnia, ale i po dniu dołującym umieć przytulić samego siebie i powiedzieć sobie „dobrze, że jesteś”. Gdy uda się zrealizować cei i gdy nic się nie chce. Gdy zrzuci się zbędne kilogramy, ale i kiedy przybędą kolejna nadmiarowe, cały czas pozostawać w życzliwej bliskości ze samym sobą…
Jeśli to jest miłość, to można ją zmierzyć bliskością, życzliwością i uśmiechem.
PS. Klikając w reklamę na moim blogu wspierasz mnie finansowo, dziękuję!
Na zdjęciu bohaterowie teatrzyku łyżeczkowego „Smutek zamieniać z radość”
