Być Ojcem

Na każdym weselu jest przynajmniej jeden gość, który fotografuje i nagrywa przyjęcie. Dziś jest to o tyle proste, że zwykły smartfon ma lepsze parametry techniczne niż profesjonalne kamery kilkanaście czy kilkadziesiąt lat temu. Jako młody wodzirej denerwowałem się na gości, którzy zamiast uczestniczyć w proponowanym tańcu, wyjmowali telefon i rejestrowali go. Czasami pozwalałem sobie na docinki w stylu: “zostawmy to profesjonalistom, których zatrudniła młoda para.” Niektórzy po tych słowach odkładali urządzenia i dołączali do tańczących. Jednak wielu do końca uparcie pozostawało w roli samozwańczego fotografa i operatora kamery. Zastanawiałem się nad motywacją takich ludzi. Myślę, że kamera czy aparat może stanowić pewnego rodzaju ścianę pomiędzy mną, a doświadczeniem, które podsuwa mi życie. Jestem dzięki urządzeniu dosłownie odgrodzony. Wchodzę w rolę obserwatora, która szczerze mówiąc jest bezpieczniejsza i wygodniejsza od roli uczestnika. Uważam, że taka postawa wynika z lęku przed stuprocentowym zaangażowaniem się. Jeśli zacznę tańczyć, może się okazać, że mylę kroki, że robię to niedoskonale, że mam słabą kondycję i zapoci mi się koszula. To prawda ale z drugiej strony nie doświadczysz w pełni radości tańca, jeśli będziesz tylko na niego patrzył i nagrywał. Trzeba wejść na parkiet i dać się porwać muzyce, żeby poczuć jak serce wybija rytm radości, wolności i szczęścia.
Niestety dzisiaj ludzie bardzo często odgradzają się swoim smartfonem od pełnego doświadczania życia. Ostatnio podczas wakacji żartowałem ze spotkanym Polakiem, że nie musi jechać na wycieczkę z rodziną do Chorwackich wodospadów Krka, bo przecież w internecie może obejrzeć zarówno zdjęcia jak i filmiki z tego miejsca. Śmieliśmy się, że nie trzeba wydawać pięniędzy i tracić czasu. Kiedy kilka tygodni później podzas spaceru po Warszawie przyjrzałem się jak ludzie zwiedzają miasto, zrozumiałem, że nasza rozmowa nie była wcale śmieszna. Ludzie dzisiaj bardzo często nie patrzą na miejsce, w którym są, tylko patrzą na ekran swojego smartfonu, którym właśnie fotografują to miejsce. Czym to się różni od spaceru wirtualnego? Po co w ogóle wychodzić z domu, jeśli w internecie to wszystko jest? Dlaczego tak uparcie odgradzamy się od naszego tu i teraz? Może to dlatego, że bardzo mocno chcemy zatrzymać tę chwilę i miejsce. Paradoksalnie jednak przez to skupienie na rejestrowaniu, bieżaca chwila przelatuje nam koło nosa i zostają nam tylko dwuwymiarowe pamiątki w pamięci telefonu, do których najczęściej nigdy później nie zaglądamy. Sytuacja przypomina trochę osobę, która próbuje zamknąć w garści piasek nad morzem. Okazuje się, że im bardziej zaciskasz pięść, tym mniej piasku Ci w niej zostanie.
A może by tak zacząć swoje życie częściej „fotografować” pamięcią i sercem. Może przekona Cię, jak zapytam o takie zdjęcia i filmy, które już w sobie masz. Wspomnienia, do których może sięgnąć zawsze i wszędzie. Kolory tych “zdjęć” nie blakną, a wręcz przeciwnie, z biegiem czasu nabierają jeszcze większej głębi. Do tego najczęściej są to pamiątki wielowymiarowe, bo myśląc o nich czujemy zapachy, dotyk, rytm w jakim biło nasze serce. To jest życie, które zapisało się nie na kliszy, lecz w sercu. To są wspomnienia, które wypełniają Twoje serce, a nie Twoją kartę pamięci.
Odłóż swój smartfon, wejdź na parkiet życia i zacznij tańczyć do muzyki, którą ono Ci zaproponuje.

Podczas wakacji z rodziną w Chorwackim miasteczku, codziennie rano jeździliśmy na plażę rowerami. Pasowało nam jedną uliczką pojechać pod prąd. Generalnie to nie było problematyczne, bo ulica była szeroka na dwa samochody, więc nasze rowerki nikomu nie wadziły, po drugie w tej miejscowości i tak rano wszyscy przemieszczali się w kierunku “na plażę”, a po trzecie to był tylko pięćdziesięciometrowy odcinek. Miałem świadomość, że jadę razem z żoną i dziećmi pod prąd ale zauważyłem, że nikt nie zwraca na to uwagi i chyba nikomu to nie przeszkadzało. Aż do czasu, kiedy na tym krótkim odcinku spotkałem auto z polską rejestracją. Nawet nie sam kierowca ale pasażer busa na polskich blachach wygrażał mi ręką i pukał się w głowę. Mijałem przez tydzień tylu różnych kierowców i dopiero Polak zwrócił mi uwagę. Wróciła refleksja sprzed lat.
Kilkanaście lat temu słyszałem od pewnego zakonnika o wygasającym już wtedy zwyczaju wybierania sobie „admonitora”. Była to osoba, którą prosiło się o to, żeby bacznie obserwowała nas i upominała, jeśli jej zdaniem robimy coś nie tak. Polak to jest chyba taki „admonitor natus” czyli „urodzony upominacz”.
Kiedy opadły emocje, do głosu doszła racjonalna i uczciwa refleksja- jeśli Polacy mają tę okropną cechę, że pilnują się, lubią się przyłapywać na błędzie i upominać na wszelki możliwy sposób, to przecież ja też nie jestem jej pozbawiony. Zacząłem obserwować swoje myśli, uczucia, reakcje, słowa. Okazuje się, że mnie też z łatwością przychodzi bycie „admonitorem”. Ja sam w spontaniczny sposób dostrzegałem błędy innych plażowiczów. A to rodzinka szła po ulicy zamiast chodnikiem, pan wszedł z psem do wody mimo zakazu, a pani opalała się topless pomimo oznakowania, że na tej plaży tylko w kostiumie (to ostatnie akurat nie budziło we mnie wielkiego sprzeciwu). Okazuje się, że wcale nie musiałem się starać o takie wyłapywanie cudzych pomyłek. To, co tak zbulwersowało mnie w zachowaniu Polaka z busa, było moim chlebem powszednim. Dalsza refleksja prowadziła do stwierdzenia, że, niestety, najczęstszym celem mojego krytycznego spojrzenia są najbliżsi, a zwłaszcza dzieci. Już miałem poczuć się winny, kiedy dokonałem odkrycia makabrycznego- to ja sam byłem najczęstszą ofiarą mojego admonitowania. Sam dla siebie byłem największym krytykiem. Spontanicznie, nieustannie czyhałem na swój błąd. Byłem do tego przez czterdzieści lat tak przyzwyczajony, że nawet nie zauważałem problemu. Patrząc na siebie, na swoje działanie, na dokonania zawsze szukałem przysłowiowej dziury w całym.
Czy mogę to zmienić? Czy mogę się wyrzec tej narodowej cechy? Wróciłem do początku refleksji- pomyślałem o tych wszystkich kierowcach, którzy mnie mijali i nie zwracali uwagi na mój “błąd”. Ci uśmiechnięci Chorwaci, Słoweńcy, Słowacy, Niemcy. W ogóle od dawna odnoszę wrażenie, że wystarczy przekroczyć polską granicę, żeby przenieść się do innego świata. Jak tylko wyjedziesz z kraju, spotykasz więcej ludzi uśmiechniętych, życzliwych, bardziej wyluzowanych. Ja tak chcę! Mam w sobie motywację do tej zmiany. Chcę mieć ten luz. Chcę, żeby moje dzieci tak miały. Podjąłem decyzję: będę wybaczał. Będę wybaczał przede wszystkim samemu sobie. Mam taką moc. Mogę wybaczać. Po prostu nie będę brał na siebie tych wszystkich negatywnych myśli, a wraz z nimi negatywnych emocji. Pozwolę im odpłynąć tak, jak odpływają chmury na niebie. Będę się uśmiechał do siebie, do najbliższych i do tych dalszych ilekroć narzuci mi się naturalny polski „admonitoryzm”. Koniec z tym. Takiej polskości od dzisiaj mówię NIE.

Po raz kolejny na przełomie czerwca i lipca odbyliśmy nasze tradycyjne “dni ojca”. Tym razem wyjechaliśmy we trójkę (bez MAMY!!!) na prawdziwy rajd rowerowy.
Pierwszym sprawdzianem była podróż pociągiem z Warszawy do Suwałk, PKP stanęło na wysokości zadania oddając do naszej dyspozycji wagon, który zapewniał miejsce dla kilkudziesięciu rowerów. Oczywiście w promocji dostaliśmy także godzinne spóźnienie, które pociąg złapał po drodze. Z planowanych 4,5 godziny zrobiło się prawie 6. Czy można przeżyć tyle czasu z sześciolatką i ośmiolatkiem w pociągu nie dając im do ręki komórki ani tableta? Można, choć przyznam, że po tej podróży najbardziej zmęczony byłem ja. Byliśmy wszędzie w pociągu, zobaczyliśmy wszystko, dzieciaki wlazły w każdy kąt, tylko nie do lokomotywy. Niemało razem z konduktorem kasowały bilety. Dało się, choć nie miałem chwili wytchnienia.

Potem Suwałki i na początek… lody na ul. Chłodnej 🙂

Dalej kierunek północ. W ojcowskich planach było 46 km i nocleg blisko Trójstyku Granic ale opatrzność była mądrzejsza i wylądowaliśmy w Domu Gościnnym nad Hańczą. Dom prawdziwie GOŚCINNY, a do tego jedno z najpiękniejszych miejsc na świecie. Nikt już chyba nie zaskoczy moich dzieci pytaniem w szkole o najgłębsze jezioro w Polsce. Czym jest Hańcza uczyli się przede wszystkim nogami, pokonując kolejne podjazdy suwalszczyzny. Ale, jak głosi nasze rodzinne powiedzenie: “po każdym podjeździe czeka na nas zjazd”, a na nich padały kolejne rekordy prędkości. Nakręciliśmy zaledwie 36 km tego dnia, 10 mniej niż plan ale za to mieliśmy czas, żeby cieszyć oko Hańczą i upiec kiełbaski na ognisku. Bardzo mi na tym zależało, żeby dzieciaki zobaczyły co to znaczy oczyścić kij scyzorykiem, trzymać kiełbaskę nad samym ogniem, a potem jak można ją chwycić przez kromkę chleba i zjeść tak po prostu, bez noża i widelca. Głodni nie pytali o ketchup… Przy tym ognisku pomyślałem po raz pierwszy o tym, że na wspomnienia nie ma aplikacji. Takich chwil jak ta nie można w prosty sposób wgrać do głowy jak w pierwszej części Matrixa. To wymaga czasu, wysiłku, wyboru priorytetów. Kolejna chwila, która pokazała, że ojcostwo to wyzwanie.

Zaraz po przebudzenie Hania przywitała nas słowami: “Chciałabym spać w różowym pokoju”. Odpowiedziałem jej na to: “zobaczysz, że dziś będziesz miała nocleg w różowym pokoju”. Chwila cieszenia się porannym słońcem i kąpiel w Hańczy jeszcze przed śniadaniem. Potem suszenie strojów na kierownicach naszych rowerów. Pełen luz i wolność. Wizyta na Trójstyku Granic i wycieczki zagraniczne: “jak mnie Pani zapyta gdzie byłem w wakacje, to powiem jej, że w Rosji i na Litwie 🙂 “ Potem tylko szum opon, rozgrzany asfalt i kolejne kilometry wyrywane upałowi i tym cho….rnym podjazdom. Godzinny postój pod sklepem gdzieś na wsi i “obiad” z zimnych parówek. Wtedy Staś powiedział: “gdybym mógł wybrać sobie sam nagrodę za tę jazdę, to wziąłbym czekoladę z zatopionymi cukierkami.” Po odpoczynku udało się wyrwać kolejne 12 km i wizyta na Mostach w Stańczykach. Na początek póltoragodzinne nic-nie-robienie na pałatce, bo upał dosłownie mordował. Potem wizyta na mostach i plucie z wysokości 36 metrów w ramach nauki czym jest grawitacja w praktyce. Wywoływanie echa pod każdym wiaduktem. Dalsza jazda. Wywrotka przez natrętną muchę. Puściutka droga wojewódzka do Gołdapii podczas gdy nasi w pięknym stylu pokonywali Japonię. My wtedy pokonywaliśmy granice naszych możliwości nakręcając 50 km. Nagle tablica noclegi. Dzwonimy z ulicy, pani w słuchawce mówi, że nas widzi, żebyśmy podjeżdżali. Podjeżdżam pierwszy i pytam: “ma Pani różówy pokój?” “Oczywiście, zapraszam.” Sam nie mogłem uwierzyć, dopóki nie zobaczyłem. Okazało się, że nie tylko różowy pokój ale i różowy kajak, którym mogliśmy jeszcze wieczorem popływać po Jeziorze Czarnym. Wpłynęliśmy w tatarak, uczyliśmy się jak z bliska wygląda Grążel Żółty, a potem patrzyliśmy jak wygląda zachód słońca z perspektywy wody. Na wspomnienia nie ma aplikacji- wraca do mnie jak bumerang.

Kolejny poranek i po małym śniadanku tradycyjna już kąpiel w jeziorze. Dzieciaki budują zamek, patrzę z karimaty i myślę: “jak im niewiele trzeba, żeby być szczęśliwym. Oni są tu i teraz. Tylko ja myślę o tych kilometrach, które musimy dzisiaj przejechać do Węgorzewa.” Ruszamy i znów kręcimy. Nikt nie jęczy, nikt nie narzeka. I jak zwykle lody w Gołdapii- otwarty rachunek, dzieciaki nie mogą uwierzyć. Potem jeszcze przejeżdżanie rowerem pod fontanną, która włącza się losowo. Kogo pierwszego ochlapie? Staś wygrywa, zgarnia całą pulę. On, jego rower i sakwy całe mokre. Kręcimy dalej, wiatr nas wysuszy- luz i wolność.

Nakręciliśmy tego dnia 40km, do Bani Mazurskich. Nie daliśmy rady do Węgorzewa ale to nie problem. I tak przyjeżdżał po nas wujek Daniel z Kętrzyna samochodem. Dla niego było to tylko piętnaście minut więcej jazdy, a dla nas to byłoby być albo nie być. Lądujemy u wujka, a ciocia już przygotowuje obiad na zamówienie- paluszki rybne dla Stasia, a dla Hani pierś z kurczaka. Po obiedzie wujek się ogarnia i mówi: “a, zapomniałem, że mam dla Was przygotowaną nagrodę” i z szafki wyciąga dwie czekolady z zatopionymi w nich cukierkami. Nie dowierzam! Pytam Stasia czy o takiej czekoladzie mówił dzień wcześniej: “nie tata, nie o takiej dużej!!!”
Uśmiecham się i myślę po raz kolejny: “na wspomnienia nie ma aplikacji.

Pytanie w tytule wydaje się retoryczne ale okazuje się, że nie do końca, zwłaszcza jeśli chodzi o dzieci, a już zupełnie w przypadku autystyków. Mniej więcej rok temu, przed wakacjami, spierałem się z koleżanką czy dziecko autystyczne powinno pracować terapeutycznie w wakacje. Koleżanka twierdziła, że ważna jest ciągłość oddziaływania, ja natomiast byłem zdania, że autystyczny pacjent potrzebuje odpoczynku, jak każde dziecko i każdy człowiek. Kwestia pozostała otwarta i zapewne nie można się spodziewać jednoznacznej odpowiedzi. Ale częściową odpowiedź uzyskałem we wrześniu. Rozmawiałem wtedy z ojcem młodego autystyka (dziecko 3,5 roku). Ten Pan pracował wtedy jako prezes bardzo dużej korporacji, więc wiadomo, że jego praca była bardzo ważna dla niego, on dla niej itd. Zacytuję jedno zdanie: “Jak zobaczyłem co się stało z moim synem po naszym urlopie w lipcu, to zaraz zabukowałem kolejny urlop w sierpniu.” Ten pan prawdopodobnie stał się świadkiem tego, o czym już pisałem- jego dziecko potrzebowało przede wszystkim czasu spędzonego z rodziną. Nie jest to odosobniona opowieść, ten temat wraca- dziecko podczas urlopu z rodziną robi zwykle bardzo duże postępy. Nazywam to EFEKTEM URLOPU. Niestety rzeczywistość jest taka, że po pozytywnej diagnozie rodzice często wpadają dosłownie w wir zajęć dodatkowych i terapii. Gdyby uczciwie policzyć, okaże się, że wielu małych pacjentów pracuje więcej niż na pełen etat. Z przedszkola jadą na trening umiejętności społecznych, potem psycholog, pedagog, dogoterapia, hipoterapia, alpakoterapia- czasami od rana do wieczora. Nie namawiam oczywiście do zarzucenia tych oddziaływań. Namawiam natomiast do czujności i rozsądku. Namawiam do szukania złotego środka pomiędzy oddziaływaniami specjalistycznymi, a momentami spędzanymi tak po prostu w gronie rodzinnym. Dziś przede wszystkim namawiam do odpoczynku w wakacje. Nasze dzieci potrzebują urlopu tak samo jak my. Mówimy często, że trzeba nam resetu, wyłączenia telefonu, niemyślenia o pracy. Nasze dzieci mają dokładnie takie same potrzeby.
Przed nami najważniejszy czas w roku- dwa miesiące wakacji. Szansa na zdobycie wspólnych doświadczeń i wspomnień, które pozostaną z naszymi dziećmi na całe życie.

KIlkanaście lat temu, gdy po raz pierwszy powierzono mi wychowawstwo klasy czwartej, miałem zatarg z jednym z moich uczniów. Już nie pamiętam szczegółów ale pamiętam, że wylądowałem w gabinecie mojej dyrektorki, która udzieliła mi wtedy dwóch bardzo ważnych lekcji. Dziś jedną z nich dzielę się z rodzicami i nauczycielami przy każdej możliwej okazji.
Usłyszałem wtedy słowa: “PAMIĘTAJ, ŻE DZIECKO NIGDY NIE MOŻE CIĘ DOTKNĄĆ.” Chodzi oczywiście o dotknięcie w sensie emocjonalnym- dziecko nie jest w stanie sprawić, że POCZUJĘ SIĘ DOTKNIĘTY. Oczywiście dziecko może próbować ale to ja decyduję o tym, że nie poczuję się dotknięty. Dziecko może próbować. Ja nie mogę się dać. Tak naprawdę mówimy tutaj o dojrzałości emocjonalnej. Jako osoba dorosła powinienem być na tyle dojrzały, ugruntowany w swoim poczuciu tożsamości i wartości, poukładany w swoich emocjach, że jakiekolwiek wysiłki dziecka by zburzyć ten porządek, nie powinny mnie dosięgać.

To jest trudne i myślę, że jest to stan, do którego cały czas dążę. Zwłaszcza w kontakcie z dziećmi z Zespołem Aspergera ta rzeczywistość jest poddawana poważnej próbie. Jak wiadomo dzieci z ZA mają ogromną skłonność do manipulacji i najczęściej jest to manipulacja mistrzowska. To nie tylko zwykłe rzucanie się na podłogę i spazmowanie na poziomie amatorskiego teatru. To przedłużające się milczenie, uparte podawanie błędnego rozwiązania w zadaniu, mówienie na ty, dotykanie najwrażliwszych punktów: “czemu masz taki duży brzuch?”, “teraz ja tu jestem dyrektorem” itd. itp. Dzieciaczek z ZA potrafi naprawdę trafić w samo sendo, w najsłabszy punkt. Pamiętam historię nauczycielki, która po kilku miesiącach pracy z uczniem z Zespołem Aspergera musiała zacząć korzystać z pomocy lekarza psychiatry. Dlatego po cichu nazywam moich pacjentów “małymi terapeutami” ponieważ pomagają swoim rodzicom, nauczycielom, terapeutom odkrywać te tematy i obszary, które jeszcze potrzebują przepracowania.

Ostatnio podczas rozmowy w rok po diagnozie, zapytałem mamę mojego pacjenta, co jej zdaniem jest najważniejsze, co powinno się mówić rodzicom dzieci z ZA. Po chwili zastanowienia odpowiedziała: “że jest to ogromna praca nad sobą.” Nic dodać. Ogromna praca nad swoim myśleniem, a co za tym idzie nad swoimi emocjami. Ja zwykle tłumaczę rodzicom i nauczycielom, że obserwując zachowania takiego dziecka musisz wyczyścić swoją głowę ze wszystkich założeń. Musisz być jak czysta karta. Musisz być jak poszukiwacz i odkrywca. Jeżeli z góry założysz, że coś wiesz i coś rozumiesz, rozminiesz się z prawdą i dzieckiem. Jeżeli na przykład interpretujesz jego zachowania jako bezczelne, przegrałeś.

Potrzebujesz cierpliwości, ciekawości i pokory, by wziąć się raczej za siebie, jeśli dziecko z ZA pomoże Ci odkryć twoje deficytowe obszary. Wskaźnikiem będą Twoje emocje- jeśli jakieś zachowanie dziecka spowoduje Twoje silne wzbudzenie, zastanów się uczciwie dlaczego i co to mówi o Tobie.

Bądź DO-RO-SŁY.

Poniżej tekst mojego artykułu, który ukazał się w czerwcowym numerze Szumu z Nieba. Zamieszczam za zgodą wydawcy i zachęcam do prenumeraty czasopisma- www.odnowa.jezuici.pl/szum/

Dużo chodziłem po górach. Pamiętam, że przez trzy zimy pod rząd chciałem zdobyć Zawrat od strony Czarnego Stawu Gąsienicowego. Za każdym razem wycofywałem się na kilkadziesiąt lub kilkaset metrów przed przełęczą. Głęboki śnieg, zagrożenie lawinowe czy zmieniająca się pogoda zmuszały mnie do stanięcia przed wyborem: bezpieczny powrót do schroniska, czy ryzykowne podejście na szczyt i noc w górach. Za każdym razem wybierałem bezpieczny powrót.

Pamiętam, że doświadczałem wtedy mieszanych uczuć: porażki, rozczarowania i zawodu, a z drugiej strony poczucia bezpieczeństwa i przekroczenia samego siebie. Byłem wtedy szalony na punkcie zdobywania szczytów! Pamiętam, że gdy pierwszego dnia wakacji nie wszedłem już na wysokość 2000 m n.p.m., to miałem żal do siebie i całego świata. Decyzja o zawróceniu bez zdobycia celu była dla mnie trudniejsza, niż podjęcie wysiłku ponad miarę i wbrew niesprzyjającym okolicznościom. Zawrat jednak miał tę siłę, że aż trzy razy mnie zawrócił. Pamiętam jeszcze jedno doświadczenie. Gdy zaczynałem wracać, nagle dostrzegałem piękne krajobrazy. Widoki i panoramy, na które wcześniej nie zwracałem uwagi, bo zbyt zajęty byłem parciem do góry, do celu. Zwykle miałem wtedy zapas czasu, więc zatrzymywałem się na kilka minut i po prostu patrzyłem, albo poświęcałem chwilkę, żeby napić się lodowato zimnej wody prosto ze strumienia. Te krajobrazy i ten strumień były tam przez cały czas, ale ja nie zauważałem ich idąc do góry, bo wtedy liczył się tylko cel: zdobycie szczytu. Dopiero wracając zaczynałem cieszyć się samą wędrówką i byciem w Tatrach.

Wyżej już nie wejdziesz

To doświadczenie przypomniało mi się, gdy rozmyślałem o kryzysie wieku średniego. Czterdziestka w życiu człowieka (myślę, że nie tylko mężczyzny), to taki czas, gdy uświadamiasz sobie, że dalej już nie wejdziesz, że właśnie przyszedł ten moment, kiedy należałoby zacząć wracać. Kryzys w języku greckim oznacza między innymi rozcięcie, rozpadnięcie. Osiągnięcie czterdziestki, czyli (daj Boże) połowy życia, to rzeczywiście taki moment rozpadu, rozcięcia, pewnego rozstrzygnięcia. Rzeczywistość zaczyna się niepostrzeżenie zmieniać. Uświadamiasz sobie, że „czas wracać”. Nie jest to doświadczenie łatwe ani przyjemne. Dotychczasowy sposób życia przestaje wystarczać. Po czterdziestce tracisz przewagę w tych obszarach, w których dotychczas mogłeś rywalizować i wygrywać. Wokoło jest coraz więcej młodszych o dekadę czy dwie ludzi, którzy wyprzedzają cię, zanim ty w ogóle zdążysz pomyśleć o wyścigu. Jeśli próbujesz utrzymać dotychczasowy stan rzeczy, zaczynasz przypominać wiewiórkę z „Epoki lodowcowej”, która chciała swoim orzeszkiem zatkać szczelinę w lodowcu. W najlepszym wypadku jesteś śmieszny i kupujesz motocykl, a w najgorszym – ranisz wszystkich wokoło: chudniesz dwadzieścia kilo i szukasz dwadzieścia lat młodszej partnerki, żeby jakoś zatrzymać czas. Ale jest też trzecie wyjście: możesz podjąć uczciwą refleksję i odważnie wejść w ten kryzys, zacząć go przeżywać.

Błogosławiona demolka?

Ciekawe światło na samo zjawisko kryzysu rzucił kiedyś polski psycholog Kazimierz Dąbrowski, który jest autorem TEORII DEZINTEGRACJI POZYTYWNEJ. Mówiąc najkrócej, chodzi o to: aby zbudowana została jakaś nowa struktura, dotychczasowa musi zostać zburzona i trzeba przejść przez okres chaosu, bałaganu i nieporządku. To ten moment, kiedy pod Zawratem musiałem zmierzyć się z nieprzyjemnymi uczuciami: porażką, rozczarowaniem. Trzeba było wytrzeć łzy, które płynęły, kiedy kolejny raz musiałem obejść się smakiem zdobycia szczytu. Warto jednak było przejść przez te trudne momenty, żeby za chwilę odnaleźć głęboką radość w samej wędrówce. Najzabawniejsze, że ta radość cały czas była obok mnie, tylko ja jej nie zauważałem, bo goniłem za szczytem. Ja szukałem jej na swój sposób, a ona dała mi się odnaleźć, ale na jej sposób.

Skarb, który mnie trzyma

Rok temu były moje czterdzieste urodziny. Otrzymałem dwa bardzo ważne prezenty.
Pierwszy z nich to przygotowana przez moją żoną, w całkowitej tajemnicy przede mną, wielka księga, do której wkleiła listy napisane przez ludzi, którzy przez pierwsze cztery dekady odegrali bardzo ważną rolę w moim życiu. Są tam listy mojej najbliższej rodziny, przyjaciół z różnych okresów życia, duszpasterzy. Przeczytanie tej księgi zajęło mi ponad tydzień, bo zwykle po pierwszych dwóch minutach łzy wzruszenia całkowicie przesłaniały mi oczy. Ten prezent uświadomił mi, jak bardzo zostałem obdarowany w życiu przez ludzi, których spotkałem. Z wielkim wzruszeniem czytałem również te fragmenty listów, które mówiły o tym, co inni dostali w życiu ode mnie i dzięki mnie.
Drugi prezent dostałem od Boga. Jestem człowiekiem wierzącym. Staram się, aby ta wiara była prosta, w miarę nieskomplikowana, dlatego prosiłem Ojca o prezent na czterdziestkę. Przez chwilę myślałem, że to będzie wygrana w Lotto, tym bardziej, że właśnie w dniu czterdziestych urodzin kobieta, która wydawała mi resztę na stacji benzynowej, powiedziała: „Ooo, cztery złote i czterdzieści cztery grosze, powinien Pan kupić totka”. Kupiłem kupon i zacząłem w wierze planować, na co wydam miliony. Niestety, trafiłem tylko jedną cyfrę. Gdzie więc prezent? Co, jeśli nie miliony?
A prezent przerósł najśmielsze oczekiwania. Już zaczynałem wątpić w to, że Bóg mnie wysłuchał, kiedy… po tygodniu uświadomiłem sobie, że prezent jest, tylko ja go nie widziałem! Ten prezent to nowe imię, które Bóg dał mi na czterdziestkę. Ono było jakby dołączone do księgi przygotowanej przez żonę. Od tego czasu powinienem się nazywać Michał DZIĘKUJĘ Borkowski. Jestem wielkim szczęściarzem, jestem przeobficie obdarowanym człowiekiem, bo dostałem MIŁOŚĆ wielu ludzi. Nie trzymam tego na koncie w banku, a raczej to trzyma mnie. To prawdziwy skarb.
Tak zaopatrzony – z podniesioną głową wyszedłem na przeciw kryzysowi wieku średniego.

Pomyśl, Przyjacielu, o twojej księdze. Pomyśl o tych wszystkich ludziach, którzy napisali w niej tak wiele wspaniałych rozdziałów, oraz o tym, w jak wielu ty się zapisałeś.
W ilu jeszcze możesz się zapisać – u swoich dzieci, wnuków i wszystkich ludzi, których jeszcze spotkasz w swoim życiu. Idź odważnie do przodu, z uśmiechem na ustach i po prostu ciesz się krajobrazem oraz samą wędrówką.

Myszka Miki pod Zawratem

Potocznie mówi się o kryzysie wieku średniego u mężczyzn. Wczoraj w pociągu usiadłem naprzeciw atrakcyjnej nastolatki, która po chwili… okazała się kobietą starszą ode mnie! Pomimo zabiegów kosmetycznych, jej pomarszczona twarz zdradzała pesel sprzed ponad czterdziestu lat. Podkoszulek z Myszką Miki, dwie maskotki przyczepione do kolorowej torebki, modne okulary i jeszcze kilka wizualnych detali były w stanie zmylić widza tylko przez chwilę. Pomyślałem, że ta pani chyba jeszcze nie zdecydowała się zawrócić spod swojego Zawratu i, pomimo okoliczności, prze do góry, chociaż zmarszczki rysujące się na twarzy mówią: „Czas wracać!”. Śmieszne to. Nie bądź śmieszny. Sięgnij po trzeci rozdział księgi Koheleta, przeczytaj go i potraktuj poważnie słowa, że jest czas na wszystko. I podejmij wyzwania tego czasu, który dla ciebie dzisiaj nastał.

W XX wieku amerykański psycholog Skinner hodował gołębie. Zauważył, że jeśli gołąb dostanie pokarm po tym, jak wykonał jakąś czynność, to powtarzał tę czynność, żeby znowu dostać pokarm. Chwila refleksji potwierdza, że wszyscy funkcjonujemy podobnie- jeżeli coś przynosi pożądany skutek, robimy tego więcej. Ja na przykład jestem psychologiem i ludzie płacą mi za tę pracę, więc to właśnie robię. Mój przyjaciel jest informatykiem i za to dostaje co miesiąc porcję ziarna, więc robi tego więcej. Gdyby nagle ludzie przestali potrzebować psychologa, musiałbym zmienić zajęcie. To proste i Ty też tak masz, nawet jeśli dostajesz wysypki na słowo behawioryzm, to on właśnie tak działa także w Twoim życiu.

Podobnie jest u dzieci. One szybko uczą się, że niektóre reakcje przynoszą pożądane, miłe skutki i wtedy robią tego więcej. Jeśli na przykład dziecko zauważa, że jego płacz powoduje wzięcie na ręce, przytulenie, kołysanie i przyjemny ton głosu rodzica, to zgadnij co będzie robiło, kiedy odłożysz je do łóżeczka czy na podłogę… Tak to działa. Ludzie, którzy nie chcą uznać tej prostej, logicznej zasady, wykonują różne intelektualne ewolucje, żeby inaczej wytłumaczyć rzeczywistość. W ostatnim czasie modny robi się termin HIGH NEED BABY (HNB) czyli rzekoma grupa dzieci, które potrzebują już od urodzenia wyjątkowo dużo uwagi, ciepła, a przede wszystkim nieustannego noszenia na rękach. Jest to myślowe odwrócenie rzeczywistości i zamiana przyczyny ze skutkiem. Raczej mówimy tu nie o HNB, a o LSP- LOW SKILL PARENT, czyli rodzicach, którzy są tak niepewni swoich oddziaływań na dzieci, że sami nie są w stanie nadać żadnego kierunku, nie wychowują dzieci, a tłumaczą to troską o ich spontaniczny, niezakłócony rozwój. Skutki takich działań są godne pożałowania. Wiadomo na przykład, że prawidłowy rozwój ruchowy dziecka wymaga już prawie od pierwszych dni życia leżenia na brzuchu na twardej powierzchni. Nieustające noszenie na rękach jest nie tylko zabójcze dla kręgosłupa matki ale zakłóca proces rozwoju dziecka i produkuje później takie sflaczałe dzieci, które nie mają wymaganego napięcia mięśniowego, których kolejne etapy rozwoju następują ze znacznym opóźnieniem względem normy (bo jest coś takiego jak NORMA ROZWOJU!).

Większe dzieci mają już taką wprawę w owijaniu rodziców wokół paluszka, że sterują praktycznie całą rzeczywistością. To one decydują kiedy wyjdziecie z imprezy i czy w ogóle na nią pójdziecie, one ustalają Wasz plan dnia, a przede wszystkim pory wstawania i kładzenia się spać. Tu pojawia się problem, którego nie widać na pierwszy rzut oka. Te dzieci mają mianowicie bardzo niskie poczucie bezpieczeństwa. Wynika to z tego, że dziecko podświadomie wie, że ono nie potrafi ogarnąć rzeczywistości i oczekuje tego od dorosłego, który powinien wiedzieć co i jak i dlaczego. Dziecko niby chce rządzić ale tak naprawdę boi się tego. Ja na przykład bardzo chciałbym pilotować Boeinga, którym podróżuje ale czułbym ogromny strach gdyby kapitan oddał mi stery i kazał wylądować. Najbezpieczniej czuję się, jak samolot prowadzi doświadczony pilot. Tak samo dziecko zna swoje miejsce w życiu podobnie jak ja znam swoje miejsce w samolocie. Stąd duża część mojej pracy polega na pokazywaniu rodzicom w jaki sposób oddali swoje kompetencje w ręce dzieci oraz przekonywaniu ich dlaczego warto te kompetencje odzyskać. A warto to zrobić przede wszystkim dla dobra samych dzieci, bo to one potrzebują rodzica, który wie co, dlaczego i kiedy, i prowadzi przez życie wyznaczając bezpieczne granice. Oczywiście rzecz wymaga wyczucia, bo można przesadzić w drugą stronę i zupełnie sterować dzieckiem, co też ma opłakane skutki dla jego rozwoju.

Często umęczonym rodzicom, którzy załamują ręcę udzielam rady: “proszę codziennie rano i wieczorem łykać jedną tabletkę EGOIZMU.” Kiedy na ich twarzach rysuje się zaskoczenie, wyjaśniam kolejną psychologiczną zależność: “jeśli Twoje dziecko zobaczy, że Ty masz swoje potrzeby i możesz je realizować, ono będzie wiedziało, że samo może robić podobnie”- to jest uczenie przez MODELOWANIE.

To bardzo poważny temat, bo jeśli skorupka za młodu nasiąknie przekonaniem, że cały świat jest stworzony tylko po to, żeby spełniać jej zachcianki, to na starość będzie poważny problem. W najlepszym wypadku hodujemy rzeszę frustratów, którzy nie będą umieli sobie poradzić nawet z tym, że ktoś na nich zatrąbi na ulicy, a w gorszym przypadku może się okazać, że za dwadzieścia lat uderzy w nas prawdziwe DEPRESYJNE TSUNAMI, jak te dzisiejsze dzieci zetkną się z życiem poza parasolem rodziców.