Jak biegnę maraton z grupą znajomych, to zawsze mam takich, którzy są przede mną i takich, którzy są za mną. Ten najszybszy z naszej paczki i tak ma takich, którzy są przed nim, zresztą oni tak samo. Wygrywa przeważnie Kenijczyk, ale on też powinien pamiętać, że są tacy, którzy pojechali wygrać bogatsze imprezy w tym samym czasie. Jak zaczynałem biegać, to pod koniec biegu policja przepuszczała już przede mną samochody- tak się wlokłem. Teraz jest tak, że przepuszczają samochody tuż za mną- czyli dogoniłem jakiś peleton. Obiecałem kiedyś, że w tym roku wyprzedzę Piotra, a w przyszłym Szymona, ale tak naprawdę mam tylko jednego przeciwnika. Walczę ze sobą samym. Siebie mam zawsze pod ręką i walczymy nie tylko na tych kilku imprezach w roku ale na każdym treningu. Dzisiaj chcę pobiec lepiej niż ostatnio i to ma sens. To jest trudne ale realne. W ten sposób utrzymuję kierunek rozwoju.
Porównywanie się jest bez sensu. Współczuję jeśli marnujesz czas na porównywanie się z innymi, bo każda sekunda przeznaczona na to, to sekunda stracona. Ale jeśli porównujesz swoje dziecko, to moje współczucie zamienia się w złość. Nie marnuj dziecka.
Jest przypowieść w ewangelii o talentach: „jednemu zostawił jeden, drugiemu dwa, trzeciemu pięć”. Już od dziecka zastanawiałem się ile mnie, czy aby na pewno pięć, a jeśli nie, to dlaczego mniej? I tak można dumać, tracić czas, i nie dostrzec, że nawet tylko jeden talent to 34 kg złota. Gdyby tak mieć 34 kg złota… No tak, ale i wtedy można by myśleć- „ale dlaczego inni mają 100kg?”
Jestem u Ciebie pierwszy raz i raczej nie ostatni 🙂
Porównywanie dzieci (własnych) to rzeczywiście niezła pułapka … i dla rodziców i dla dzieci. Pamiętam, jak kiedyś jeden z bardzo dobrych znajomych, a obecnie pijar pracujący z dziećmi szkolnymi zwrócił nam na to uwagę – nie porównujcie. Zapamiętałem – a przynajmniej w warstwie werbalnej – i staram się stosować do tej rady.